Om het goede nieuws te vieren zijn we in 2016 samen naar Berlijn geweest. Een prachtige week. De zon scheen weer. Totdat er bij de halfjaarlijkse controle ergens in 2017 of begin 2018 toch uitzaaiingen werden gevonden. Op meerdere plekken.
Alsof je door een moker werd geraakt zo hard kwam dat binnen. Het was in de periode dat ik net boventallig was geworden. Er volgden bestralingen en later ook immunotherapie en het leek dat de situatie gestabiliseerd was. Sommige plekjes verdwenen zelfs. Dat gaf weer hoop
In 2019 zijn we samen drie weken door Duitsland getrokken, Bamberg, Regensburg, Berchtesgaden, Bodensee en Heidelberg . Zijn laatste echte vakantie.
In 2020 realiseerde ik mij pas dat hij de strijd zou gaan verliezen al wilde ik dat eigenlijk nog niet accepteren. Hij vermagerde sterk, zijn ogen straalden niet meer. Maar zijn optimistische instelling bleef. In 2020 is hij hertrouwd met zijn Saskia. Ze konden elkaar nog niet missen.
Na zijn laatste bezoekje in januari 2021 ben ik nog vaak bij hem geweest. Op de zondag voor zijn overlijden hebben we nog naar de wielerkoers Gent-Wevelgem gekeken. Tot de volgende week ja dat zeiden we. Maar op vrijdagochtend 2 april kwam er een berichtje dat hij was overleden. Hij was bijna 62 jaar.
Toen het gemis een half jaar later pas echt begon had ik het best moeilijk. Voor mijn depressie de kans om weer toe te slaan. Mijn medicatie werd nog niet verminderd. De afbouw moest nog maar even wachten. Vanaf augustus vorig jaar ben ik toch gaan minderen en inmiddels is de dosering gehalveerd. Ik maak nu even pas op de plaats omdat ik voel dat ik nog niet zonder kan.
Reactie plaatsen
Reacties
Ja Jelle, ja...en weer die tranen van gemis😪 mooi geschreven lieverd 🙏