Het is nu vijf en half jaar geleden dat ik buiten mijn schuld ben gestopt met werken. Nou ja dat is te zeggen dat ik destijds boventallig ben verklaard zoals dat officieel heet. Het bedrijf waar ik werkte ging over op scrummen. Scrummen is een term uit het rugby. Twee groepen spelers van elk 8 man gaan voorovergebogen de strijd met elkaar aan. De bal wordt er tussen gegooid waarna ze proberen elkaar weg te duwen om de bal te veroveren. Wat belangrijk is in een scrum: Iedereen is gelijk aan elkaar. En daar gaat het om.
Scrummen was en is in de mode. Vooral in de IT waar ook ik werkzaam in was. En als het in de mode is zal het wel het neusje van de zalm zijn. Oh ja, Zalm, die was ook net weg.
Maar ook in de zorg is het scrummen zeer succesvol, zoals bij Buurtzorg. Die zijn nog bij ons komen vertellen dat het echt werkt.
Binnen de IT bestaan de scrumteams meestal ook uit ca. 8 medewerkers. En binnen zo’n team moet iedereen elkaars werk kunnen overnemen. Het betekent dat je in plaats van een specialist een generalist moet zijn. Geen programmeur, business analist of tester meer, maar allemaal IT specialist of zoiets niets zeggend.
Een scrumteam is zelf regulerend. Eigen baas dus. Elke twee of drie weken (een sprint genaamd) wordt er iets door het team opgeleverd. Dat wordt dan getoond aan de Product Owner. Dat is degene die optreedt voor degene voor wie je het allemaal doet.
Een team heeft een scrummaster die ervoor moet zorgen dat het team zonder obstakels zijn werk kan doen. Een soort facilitator. Een rol met toekomstperspectief zo werd er bij gezegd.
Het lijkt misschien iets voor de belastingdienst, maar daar schijnen ze tegen het woord sprint te zijn. Ze zijn daar zo gewend aan de marathon dat ze er eerst een halve marathon van willen maken.
Het is niet zo dat ik in een scrumteam mijn plek niet zou weten te vinden, maar een reorganisatie is tevens een bezuinigingsoperatie en er moesten koppen rollen. Ik heb mijn kop toen boven het maaiveld uitgestoken en chop….rollen maar.
Nu zijn we een aantal jaar verder en inmiddels zijn ook de scrummasters grotendeels weg bezuinigd. Te weinig toegevoegde waarde? Immers het team is zelfregulerend, waar bemoeit zo’n scrummaster zich mee!
Hoe dan ook, ik kwam destijds bij het UWV terecht voor een WW uitkering. Die werd vlot verleend. (Blijkbaar scrummen ze daar met succes?). Ik heb vanaf dat moment netjes minstens 4 maal per maand gesolliciteerd maar verder dan het schrijven en mailen van mijn sollicitatie kwam ik niet. Ik paste nergens in het team. Hoezo geen leeftijdsdiscriminatie? En ik was ‘pas’ 58. Nog minimaal een jaar of negen te gaan. Maar als oudere ben je immers vaak ziek en ook nog duur!!!
Na een maand of vier WW kreeg ik darmklachten. Ik ben helemaal binnenste buiten gekeerd, met slangen van onder en van boven maar er werd gelukkig niets gevonden. Maar het maakt je wel angstig. In mijn familie komt namelijk darmkanker voor. Die angst, tezamen met het verlies aan sociaal contact zo achter de geraniums heeft echter wel tot een hevige depressie geleid. Ik heb mij toen ziek moeten melden bij het UWV.
Als je een in een depressie raakt gaat eerst de huisarts je zware medicijnen voorschrijven. Grote kans dat dat niet helpt. Het kost namelijk meestal moeite om het juiste antidepressivum te vinden.
Dat ging dus fout en daardoor liep het thuis helemaal uit de hand. Mijn partner kon de situatie ook niet meer de baas. Dan volgt een spoedopname op de GGZ afdeling van een ziekenhuis, als er tenminste plaats is. Dat was er, in mijn geval in Zaandam. Daar gingen ze proberen het juiste antidepressivum te vinden. Zo’n opname duurt al gauw een week of drie. Pas als een middel lijkt aan te slaan mag je naar huis.
Het kan zijn dat het medicijn na een aantal weken thuis toch niet blijkt te werken en dan volgt weer een opname. Na anderhalf jaar en 4 opnames was voor mij eindelijk het juiste medicijn gevonden: Clomipramine. In die periode heeft ook de UWV arts mij volledig arbeidsongeschikt verklaard. Ik ging over naar een WIA uitkering
Een depressie betekent veel voor je gezinsleven en je relatie. Dat gaat met vallen en opstaan. Ook voor je partner is het een zware tijd. Bij een depressie lukt het bijvoorbeeld niet om gewone simpele huishoudelijke taken te verrichten. Dat leidt tot onbegrip en spanning, zeker als je partner nog een drukke baan heeft.
Al met al zijn we dus vijf en een half jaar na mijn ontslag en ik slik nog steeds Clomipramine. Inmiddels is de dosering wel gehalveerd. Het gaat dus wel de goede kant op. Maar nog elke dag begint met vallen en opstaan. Vooral dat opstaan is nog steeds een aardig probleem. Ik sta op met diverse angsten. Angsten die vooral te maken hebben met ziekte en dood.
Direct na het ontbijt stap ik op de fiets om zo’n drie kwartier te fietsen. Dat helpt enorm. Daarna heb ik direct meer zin in allerlei dingen. Huishoudelijk werk gaat nog moeilijk maar lukt wel. Door voor elke volgende dag een planning te maken van de werkzaamheden lukken de taken een stuk beter. Ik vermaak me daar tussen door met mijn passie voor muziek en lees veel. Zowel fictie als non fictie. Ik werk een dagdeel in de week als vrijwilliger. Hier in de bibliotheek als bibliotheek ondersteuner en telkens als er voldoende cursisten zijn geef ik ook een cursus digitale vaardigheden. Ik zie er elke keer tegenop maar voel me er na afloop veel beter door.
Via het UWV ben ik inmiddels met een re-integratie traject gestart. Ik heb een fijne coach en door haar hulp ben ik bezig met een ondernemersplan om nog voor mezelf te beginnen. Als schuldhulpverlener, hulp bij arbeidsrechtelijke problemen of problemen inzake sociale verzekeringen. Ook wil ik mensen helpen met digitale problemen bijv. met digitaal bankieren of problemen met digi-d.
Tot zover in het kort mijn verhaal. Voel je vrij te reageren. Dat helpt ook mij bij het verder verslaan van mijn depressie.
Reactie plaatsen
Reacties